१९. गे मायभू

गे मायभू तुझे मी फेडीन पांग सारे;

 आणीन आरतीला हे सूर्य, चंद्र, तारे

. आई, तुझ्यापुढे मी आहे अजून तान्हा;

 शब्दात सोड माझ्या आता हळूच पान्हा.

 आई, तुझ्यापुढे ही माझी व्यथा कशाला ?

 जेव्हा तुझ्यामुळे ह्या जन्मास अर्थ आला.

 मी पायधूळ घेतो जेव्हा तुझी जराशी,

 माझी ललाटरेषा बनते प्रयाग काशी.

आई, तुझी अशी मी गाईन रोज गाणी;

माझी तुझ्या दुधाने गेली भिजून वाणी!